نحوه دریبل کردن در بسکتبال یکی از اولین مهارت هایی است که بازیکنان بسکتبال یاد می گیرند. به زمین زدن توپ و در دست گرفتن مجدد آن هنگامی که بدون حرکت ایستاده اید، کار ساده ای است. بلند کردن سر برای دیدن هم تیمی ها، حرکت به اطراف زمین و حفظ توپ از دست مدافعین است که دریبل کردن توپ را دشوار می کند. در این مطلب از بسکتبال‌فا نحوه دریبل کردن در بسکتبال را در 8 مرحله ساده و تمرین های لازم برای این کار برای شما توضیح خواهیم دارد. ادامه مطلب را با ما همراه باشید.
راهنمای 8 مرحله ای دریبل کردن در بسکتبال
همان طور که بحث شد، دریبل کردن در هنگام سکون و بدون استرس برای بیشتر افراد کار ساده ای است. آنچه آن را دشوار می کند، عواملی است که شما را از حالت تمرینی و معمول دور می کند؛ اما خبر خوب اینکه برای فراگرفتن دریبل به حلقه بسکتبال، یک زمین حرفه ای با کف چوبی پولیش شده و حتی هم تیمی نیاز ندارید. برای این کار تنها به یک توپ بسکتبال و یک فضای کوچک تمرین نیاز دارید.
در این مطلب 8 مرحله ساده را برای تسلط بر دریبل کردن بسکتبال به شما آموزش می دهیم. در نهایت نیز تمرین یا به اصطلاح «دریل» های لازم را برای شما توضیح خواهیم داد. بدون معطلی به سراغ 8 مرحله لازم برویم:
مرحله اول: انگشتان باز و دست های شل
اولین مرحله برای فراگیری دریبل در بسکتبال شل کردن دست است. آن‌ها را محکم نکنید و استرس زیادی به آن‌ها وارد نکنید. انگشت های بسته نیز نمی تواند به خوبی توپ را نگه دارد. انگشتان خود را به صورت یکنواخت از همدیگر جدا کنید و آن‌ها در تمام طول دریبل به همین شکل نگه دارید.
کسانی که تازه شروع به یادگیری بسکتبال می کنند، علاقه شدیدی به بستن انگشتان خود دارند. این مسئله به صورت غریزی در وجود تمام افراد است و باید با تکرار، تمرین و تذکر مداوم آن را حل کرد. باز کردن انگشتان باعث ایجاد فضای لمس بیشتر با توپ می شود و همین عامل نگه داشتن توپ را بسیار ساده تر می کند.
مشکل دیگری که در بیشتر ورزش ها بخصوص بسکتبال و شنا رایج است، سفت کردن اندام ها است. بیشتر افراد هنگام یادگیری شنا بدن خود را به شدت سفت می کنند. در بسکتبال نیز، دستان افراد تازه کار مثل یک تکه چوب می ماند. روی آرامش و شل نگه داشتن دستان خود کار کنید.
سفت کردن دست‌ها باعث ضربه زدن و به عبارتی سیلی زدن به توپ می شود. در حالی که هدف ما لمس و به نوعی نوازش کردن توپ است. روی شل کردن دست ها و باز کردن انگشتان خود کار کنید.
مرحله دوم: استفاده از نوک انگشت برای کنترل توپ
برخی مربی ها به بازیکنان خود گوشزد می کنند که «هیچ گاه با کف دست توپ را لمس نکنید.» ما مخالف این دیدگاه هستیم. این توصیه باعث شده که تمامی بازیکنانی که در حال یادگیری هستند، دسته‌ای خود را به شکل پنجه پرندگان دربیاورند و توپ را با نوک انگشتان خود به زمین بکوبند. در نهایت نیز از عدم یادگیری دریبل گلایه می کنند.
توپ بسکتبال باید تمامی قسمت های دست شما را لمس کند؛ اما کنترل کننده اصلی توپ باید نوک انگشتان شما باشد. مقصود ما از نوک انگشت، محل تلاقی انگشت و ناخن ها نیست. منظور ما دقیقاً جایی است که اثر انگشت شما قرار دارد.
مرحله سوم: پایین نگه داشتن بدن
هنگام دریبل کردن به حالت آماده باش نایستید. هنگام در دست داشتن توپ، حالت بدن شما باید تکیده باشد و زانوهای خود را خم کنید. دلایل زیادی برای این مسئله وجود دارد اما یکی از مهم‌ترین دلایل، آماده بودن برای حرکت انفجاری است.
هنگامی که مدافع برای ربودن توپ به سمت شما می آید، در صورت پایین بودن، توان حرکت سریع و انفجاری برای تغییر حالت و حرکت به سمت تور را بهتر خواهید داشت. این در حالی است که اگر صاف بایستید، باید قبل از حرکت مقداری خم شده و زمان را از دست می دهید.
مرحله چهارم: کوبیدن توپ به زمین
هنگام دریبل توپ باید آن را محکم و با قدرت به زمین بکوبید. این کار را با کشیده کردن آرنج و شلاق زدن مچ دست در آخرین مرحله رها شدن توپ انجام دهید.
البته این کار نیاز به یک مچ دست قدرتمند دارد و باید تکرار و تمرین زیادی انجام دهید. تمرین های لازم برای تقویت مچ دست و ساعد را در دستور کار خود قرار دهید.
هرچه قدرت کوبیدن توپ به زمین بیشتر باشد، زمان بیشتری در دستان شما و زمان کمتری در هوا است. همین عامل باعث کنترل بیشتر روی توپ شده و فرصت کمتری به مدافع برای ربودن توپ می دهد. همچنین توپی که با قدرت کم به زمین کوبیده می شود، به سادگی و با کوچک‌ترین اشاره از مسیر خود منحرف می شود و از دست شما ربوده می شود.
مرحله پنجم: محافظت از توپ در مقابل رقیب
محافظت از توپ در برابر مدافعین یکی از مهم‌ترین اهداف شما هنگام دریبل کردن است. راهکارهای متعددی برای این کار وجود دارد. یکی از آن‌ها بلند کردن و باز گذاشتن دست آزاد شما جهت محافظت است. بالا نگه داشتن دستی که توپ در آن قرار ندارد، یک مزیت عمده دارد. این کار باعث نگاه داشتن مدافعی می شود که قصد کم کردن فاصله با شما را دارد. همچنین شما را از حرکت های ناگهانی و غیر قابل پیش بینی آن‌ها آگاه می کند. البته دقت کنید که با این دست خود هل ندهید و عادت به هل دادن نگیرید. این کار در بسکتبال خطا محسوب می شود.
راهکار بعدی برای محافظت از توپ، استفاده از بدن است. توسط پشت کردن به حریف سپر محافظتی برای توپ فراهم می کنید. با این اقدام کار مدافع برای ربودن توپ دشوار می شود. همچنین زمان مورد نیاز برای رسیدن به توپ و ضربه زدن به آن توسط مدافع افزایش می یابد.
مرحله ششم: بالا نگاه داشتن سر
در ابتدای یادگیری بسکتبال، پایین نگاه داشتن سر و نگاه کردن به زمین، امری طبیعی و مرسوم است. پس از مدتی که دستان شما به دریبل کردن عادت کرد، باید سر خود را بالا نگه دارید و تمام زمین را زیر نظر داشته باشید. بالا گرفتن سر باعث زیر نظر داشتن مدافعین و خواندن حرکات آن‌ها و همچنین ارتباط با هم تیمی ها می شود.
مرحله هفتم: دریبل کردن با هردو دست
استیو نش در این خصوص می گوید:
من در دوران نوجوانی دریبل کردن با هردو دست را فراگرفتم. همین مورد باعث افزایش خلاقیت من در مقابله با حریف های بزرگتر و قوی تر از من می شد.
اگر تابه‌حال در مقابل یک بازیکن حریف که در حال حمله تنها با یک دست است، قرار گرفته باشید، می دانید که دفاع کردن در برابر آن‌ها بسیار ساده است. در این حالت کافی است که روی دست اصلی آن‌ها تمرکز کنید. آن‌ها نیز یا مجبور به پاس به هم تیمی خود می شوند یا در حال عبور از شما به سادگی توپ را از دست می دهند.
به همین دلیل باید به صورت هم‌زمان روی دریبل کردن با هر دو دست خود به درستی تمرین کنید. با تسلط بر روی این نوع دریبل، فرصت های شما در زمین بازی بلافاصله دو برابر می شود.
مرحله هشتم: دریبل کردن با هدف
یکی از مربیان سابق استرالیایی به نام لیندزی گیز (Lindsay Gaze) جمله زیبایی در این خصوص دارد:
شما برای امتیاز گرفتن دریبل می کنید، نه برای گشت و گذار در زمین
دریبل کردن بدون فکر و بی هدف در دنیای بسکتبال به وفور به چشم می خورد. افراد به محض دریافت توپ شروع به دریبل می کنند و هیچ برنامه ریزی و هدف خاصی در حرکات آن‌ها دیده نمی شود. همین عامل باعث دریبل بی هدف و از دست دادن زمان حمله می شود.
به طور کلی می توان 6 دلیل اصلی برای دریبل کردن برشمرد:
- برای پیشبرد توپ و جلو رفتن در زمین بازی
- نزدیک شدن به حلقه
- ایجاد فضا برای پرتاب
- ایجاد فضا برای پاس دادن و خلق موقعیت پاس بهتر
- خارج شدن از تله و موقعیت پیچیده
- اتلاف وقت در پایان بازی به نفع تیم خودی
تمرین های لازم برای دریبل کردن
پس از فراگرفتن اصول اولیه و نحوه دریبل کردن در بسکتبال، اکنون موقع تمرین کردن است. در این مطلب و برای تقویت دریبل کردن، 3 دریل را برای شما آماده کرده ایم که در ادامه در خصوص آن‌ها به صورت مفصل توضیح می دهیم:
دریل شماره 1: دریبل کردن جلو و عقب
روش:
بازیکن توپ را در دست گرفته و در یک فضای کوچک به سمت جلو و عقب دریبل می زند. تکنیک و روش های دریبل متفاوتی را امتحان کنید.
هدف:
هدف از این دریل، یادگیری اصول ابتدایی دریبل کردن بدون فشار روانی زیاد است. همچنین فضای کوچک باعث ایجاد موقعیت مشابه زمین بازی به هنگام حمله می شود.
قواعد:
- توپ بسکتبال را در دست گرفته و روی خط شروع به صف شوید.
- طول زمین را در حال تمرین یک نوع دریبل مشخص طی کنید. سر خود را بالا گرفته و تمام زمین را تحت نظر داشته باشید.
- به محض رسیدن به انتهای زمین، به محل ابتدایی برگشته و نوع دریبل خود را عوض کنید.
دریبل های شاخص:
برخی از دریبل هایی که در این دریل می توانید روی آن‌ها تمرکز کنید، به شکل زیر هستند:
- دست راست
- دست چپ
- تعویض دست
- دریبل از پشت (رو به جلو و توپ در پشت)
- دریبل از بین پاها
- دریبل ارتفاع کم
- دریبل به پشت (رو به عقب و توپ در جلو)
- دریبل در حال پیاده روی
- دریبل در حال حرکت سریع
- دریبل در حال دویدن
نکات کلیدی:
- سعی کنید هنگام دریبل سر خود را تا جای ممکن بالا نگه داشته و تمام سطح زمین را آنالیز کنید.
- هنگام تمرین انواع دریبل، سعی کنید حرکت های انفجاری داشته باشید تا به راحتی حریف خود را جا بگذارید.
- در ابتدا روی سرعت کم تمرکز کنید و به مرور بر سرعت حرکات خود بیفزایید.
دریل شماره 2: دریبل بالونی
روش:
در این روش، هم‌زمان با دریبل کردن توسط توپ بسکتبال، یک بادکنک (بالون) را در هوا به صورت معلق با خود حرکت می دهید. هنگام افتادن بادکنک روی زمین، بازیکن امتیاز خود را از دست داده و باید از صفر شروع کند.
هدف:
جدای از افزودن جذابیت به بازی، بازیکن یاد می گیرد که سر خود را بالا نگه داشته و به جای نگاه کردن به توپ بسکتبال، نگران افتادن بادکنک روی زمین باشد.
قواعد:
- بازیکن ها شروع به دریبل کردن توپ، هم‌زمان با نگه داشتن بادکنک می کنند.
- هنگامی که آماده بودید، بالون را به جلو به هوا پرت کرده و شروع به دریبل کنید.
- هم‌زمان با دریبل کردن به سمت جلو، باید با انگشتان خود بالون را روی هوا نگه دارید و دریبل کردن شما متوقف نشود.
- با از دست دادن توپ بسکتبال و قطع دریبل یا روی زمین افتادن توپ بالون، بازیکن حرکت را باخته و باید از نو شروع کند.
اعمال تغییرات:
- بازیکنان باید توپ بسکتبال را توسط دستی جلو ببرند که دست اصلی دریبل آن‌ها نیست. بدین ترتیب که اگر شما معمولاً با دست راست دریبل می کنید، در این دریل از دست چپ خود استفاده کنید.
- هر بار که با دست به بالون ضربه می زنید، دست دریبل خود را تغییر دهید. بدین ترتیب مرتب دستی که با آن دریبل می کنید را تغییر خواهید داد.
نکات کلیدی:
- سعی کنید به سطح زمین نزدیک باشید و صاف نایستید. هرچه توپ به سطح زمین نزدیک باشد، کنترل آن ساده تر خواهد بود. به دلیل تمرکز روی بالون، ممکن است علاقه داشته باشید که زانوهای خود را صاف کرده و راست بایستید.
- سعی کنید تمام وقت سر خود را بالا نگه داشته و چشم از بالون برندارید. بدین ترتیب تمرکز شما روی دریبل افزایش می یابد.
دریل شماره 3: دریبل ساکن
روش:
بازیکنان توپ را برداشته و یک فضای مسطح و کوچک برای دریبل پیدا می کنند. سپس تمرین هایی شامل دریبل کردن یک توپ و دو توپ را به صورت هم‌زمان در حالت ساکن تمرین می کنند.
هدف:
بازیکنان هم‌زمان با دریبل کردن و حرکت های مختلف دریبل، سعی در بالا نگه داشتن سر خود می کنند. بدین ترتیب احساس آن‌ها نسبت به توپ بسکتبال نیز به مرور بهبود پیدا می کند.
قواعد:
- بازیکن با ثبت زمان صرف شده در هر دریبل توسط یک کرنومتر، شروع به دریبل کردن به صورت ساکن می کند.
- بسته به نوع دریل و سطح بازیکن، هر دریل باید بین 15 الی 30 ثانیه طول بکشد.
- کل ست باید حدود 5 دقیقه طول بکشد.
نکات کلیدی:
- سر و چشم‌های خود را در طول دریل بالا نگه دارید.
- نهایت تحمل خود را به کار بگیرید و از حرکات آهسته و آرام خودداری کنید. اهمیتی ندارد اگر یک یا دو بار توپ را از دست دادید. دوباره شروع کرده و ناامید نشوید.
- این دریل ها را هر روز تکرار کنید.
اگر شما نیز دریل های خاصی را برای فراگیری دریبل در بسکتبال سراغ دارید، آن‌ها را با ما در میان بگذارید. چه نکاتی در این مطلب را پسندیدید؟ کدام دریل ها را تابه‌حال انجام داده اید؟ شما در چه سطحی از دریبل به سر می برید؟ بسکتبال‌فا مشتاق انتشار دیدگاه های شما است.
