تا دو هفته آینده، برنامه گفتگوی بسکتبال حرفه ای (Pro Basketball Talk، یکی از مهمترین برنامه های شبکه ان بی سی در مورد بسکتبال حرفه ای) پروژه ای را پخش خواهد کرد که یک ماه گذشته را بر روی آن کار کرده است : رتبه بندی ۵۰ بازیکن برتر در پنج سال آینده. یعنی لیست ستارگان آینده بسکتبال.
از رتبه های ۴۶ تا ۵۰ این لیست امروز پرده برداری شد، که می توانید آن را در این لینک مشاهده کنید.
در همین حال و از آنجایی که مرتبط به نظر می رسد، در برنامه گفتگوی بسکتبال دانشگاهی (College Basketball Talk) نگاهی شده به جوان هایی که واقعا ممکن است در سال ۲۰۲۴ بین ۵۰ بازیکن برتر بسکتبال، شایستگی یک جایگاه را داشته باشند، اما فعلا برای خیلی ها ناشناس هستند.
پس بدون معطلی، به سراغ ده ستاره برتر آینده می رویم که هنوز در رده حرفه ای به میدان نرفته اند.
۱. اِمونی بِیتس (Emoni Bates) ، گروه سال ۲۰۲۲
بِیتس مالک قطعی رده شماره ۱ در این لیست است. در طول سالها با استعدادیاب های زیادی آشنا شده ام که بازیکنان تازه نفس را رتبه بندی می کنند و حوزه کاری شان مدارس و آموزشگاه ها ست. این افراد که مدتهای زیادی – و بعضی ها چندین دهه – در این حرفه مشغولند، تمامی آنها با چنان شور و غوغایی در مورد بِیتس حرف می زنند که اغلب کمتر پیش می آید در مورد بازیکنان دیگر اینچنین باشند. یکی از آنها بِیتس را به عنوان بهترین دانشجوی سال اولی ارزیابی می کند. یکی دیگر، او را بهترین استعداد کشف شده در بیش از ۲۰ سال اخیر می داند. دیگری از او به عنوان بهترین استعداد بسکتبال دبیرستان یاد می کند. و به همین دلایل او را در این لیست می بینیم. شخصا فکر می کنم که او بعد از خودِ کوین دورانت (Kevin Durant)، شبیه ترین بازیکن به کوین دورانت است.
در ماه جولای گذشته، مطلبی در مورد بِیتس در مسابقات پیچ جَم (Peach Jam، یکی از مسابقات مهم بین دانشجویان جوان) نوشتم و یکی از مواردی که سعی کردم در آن مطلب حتما قید کنم، خطری ست که شهرت، در این سن و سال با خود به همراه می آورد. خیلی از چیزهایی که الان در مورد بِیتس گفته می شود، در مورد رناردو سیدنی (Renardo Sidney) هم که قبلا در همین سن و سال بود گفته می شد، و همه از سرنوشت رناردو اطلاع دارند. اما بخشی از دلایلی که باعث می شود کمتر در مورد بِیتس این خطر را احساس کنم این است که او یک ذهنیت آلفا (ذهنیت فرمانده و پیشرو) و یک انگیزه رقابتی در وجودش دارد که بسیار کمیاب و نادر است. پس او به عنوان یک ورشکار فوق ماهر، نه تنها ابزار بدنی و فیزیکی مانند قد ۶ فوت و ۹ اینچی (حدود ۲/۰۵ متر) و توانایی گلزنی در محدوده سه امتیازی زمین های NBA را در اختیار دارد، بلکه وقتی وارد زمین مسابقه می شود، یک هیولای عوضی، البته به معنای مثبت است. اگر اتفاق خاصی پیش نیاید او قطعا یکی از درخشان ترین ستارگان آینده بسکتبال خواهد بود.
۲. کِید کانینگهام (Cade Cunningham) ، گروه سال ۲۰۲۰
کانینگهام برای بسکتبال مدرن، به صورت سفارشی و مخصوص ساخته شده است. او یک پوینت فوروارد یا فوروارد نوک (Point Forward) است که قدش ۶ فوت و ۷ اینچ (حدود ۲/۰۱ متر) و وزنش ۲۲۰ پوند (حدود ۹۹/۸ کیلو) است. او یک بازیکن بال (Wing، یا گارد دوم) عضلانی، فیزیکی و محکم است که دو سال قبل پستش را برای بازی تمام وقت در حمله تغییر داد. او دارای ادراک، کمال و جلاخوردگی یک بازیکن با تجربه NBA است. او به اندازه زایون ویلیامسون (Zion Williamson) یا جا مورانت (Ja Morant)، جذابیت پررنگ ورزشی ندارد اما در عوض دارای یک نوع کارکرد و عملکرد ورزشی است که به او اجازه می دهد خط دفاعی را بشکافد، مرتکب خطای شارژ (یا خطای حمله) نشود، از درگیری فرار نکند و در شلوغی ها کار را تمام کند. در مسابقات فصل گذشته اِیبِل (EYBL circuit)، او به عنوان ارزشمند ترین بازیکن شناخته شد، و اگر همینطور پیشرفت شوت هایش را ادامه بدهد، بخت بسیار زیادی دارد که در سال ۲۰۲۱به عنوان بازیکن شماره ۱ انتخاب شود.
فکر می کنم بهترین راه برای توصیف کانینگهام این باشد: او به احتمال زیاد اولین بازیکنی خواهد بود که با لوکا دانچیچ (Luka Doncic) مقایسه می شود، و نمی دانم چه تعریفی می تواند از این بهتر باشد.
۳. جیمز وایزمن (James Wiseman)، ممفیس
۴. اِوان موبلی(Evan Mobley)، گروه سال ۲۰۲۰
اِوان موبلی جیمز وایزمن
این دو نفر را به این دلیل یکجا لیست کردیم چون واقعا چشم انداز آینده آنها کاملا شبیه به هم است. قد هر دو حدود ۷ فوت (حدود ۲/۱۳ متر) است. هر دوی آنها از یک نوع کشیدگی بدن، پویایی و تنومندی برخوردارند که به آنها اجازه می دهد در پست پنج یا همان سنتر (Big Man) در NBA مدرن شکوفا شوند. هر دو مدافعین قابلی هستند و پتانسیل این را دارند که خیلی خیلی بهتر شوند، به این شرط که کمی قدرت و مقداری انگیزه به آنها اضافه شود. و هر دوی آنها آنقدر ماهر هستند که یک روز پتانسیل این را داشته باشند تا هر چهار مهارت مورد نیاز پست سنتر را برآورده کنند. این مهارت ها شامل محافظت از حلقه، جا گذاشتن اسکرین (سد حریف)، طی کردن زمین و رسیدن به خط سه امتیازی، و دریافت کننده اصلی پاس های قوسی از بالای سر مدافعانِ سد کننده حریف است.
البته این دو نفر تفاوت هایی هم دارند. در حال حاضر، وایزمن از نظر فیزیک بدنی احتمالا ورزیده تر است (او یک سال بزرگتر است)، در حالی که موبلی با قد ۶ فوت و ۱۱ اینچ (حدود ۲/۱۱ متر) و وزن ۲۰۰ پوند (حدود ۹۰/۱ کیلو)، باید سعی کند بهترین بهره را از برنامه غذایی USC (دانشگاه کالیفرنیای جنوبی) ببرد. از طرف دیگر به نظر می رسد که موبلی در پذیرش این واقعیت که قرار است یک شماره پنج (سنتر) باشد، بسیار مشتاق تر است، اما طبق گفته یکی از بازیکن شناسان و ترکیب شناسان NBA، وایزمن خودش را شبیه گیانیس (Giannis Antetokoumpo فورارد معروف تیم میلواکی باکس) تصور می کند در حالی که در واقعیت بیشتر به مایلز تِرنر (Myles Turner سنتر معروف تیم ایندیانا پِیسرز) شبیه است.
البته هیچ چیز بدی در مورد مایلز ترنر وجود ندارد. او به تازگی ۲۳ساله شده و فصلی را به اتمام رسانده که به طور میانگین در هر بازی آن توانسته ۱۳/۳ امتیاز، ۷/۲ ریباند، ۲/۷ سد توپ (بهترین در NBA)، و ۳۸/۸ درصد شوت موفق سه امتیازی را برای خود ثبت کند. او واقعا خوب است. البته همچنین می داند که خودش چه هست و چه نیست، و او گیانیس نیست.
۵. جاناتان کومینگا (Jonathan Kuminga)، گروه سال ۲۰۲۱
کومینگا یک بال فوق انفجاریِ ۶ فوت و ۸ اینچی (حدود ۲/۰۳ متری) است که اخیرا متوجه شده چقدر شانس مناسبی دارد تا به یک بازیکن خوب تبدیل شود. او تمامی ابزارهای فیزیکی لازم را که از یک بازیکن بال (Wing) توقع دارید در خود دارد، یعنی قد، کشیدگی، قدرت عضلانی، و تطبیق پذیری یا همه کاره بودن، و او نشان داده که تمایل و توانایی دفاع از چندین موقعیت مختلف را دارد. نکته ای که در مورد او اهمیت پیدا خواهد کرد این است که در دراز مدت، شوت های پرشی او چقدر پیشرفت خواهد کرد، که اگر به پیشرفت مناسب برسد جزو افراد بالای این لیست خواهد بود. شایان ذکر است که در مسابقات پیچ جَم (Peach Jam) او با کسانی مثل ترنس کلارک (Terrence Clarke) و پاتریک بالدوین جونیور (.Patrick Baldwin Jr) همگروه بود و جایگاه خود را در این لیست پیدا کرد.
۶. جِیلِن گرین (Jalen Green)، گروه سال ۲۰۲۰
گرین تمام ویژگی هایی که باعث می شود جزو پنج بازیکن برتر آینده باشد را در خود دارد. با ۶ فوت و ۵ اینچ (حدود ۱/۹۶ متر) قد، او یک گلزن ذاتی ست که باعث می شود بازی آسان به نظر برسد. او وقتی که به سبد حمله می کند در بهترین حالت خودش قرار می گیرد، جایی که می تواند در بالای حلقه کارش را تمام کند. و همچنین توانایی خوبی در جابجایی در منطقه محدود شده (منطقه رنگی) دارد. او یک توپ حمل کن و پاسور قابل است، اما قرار است کسب و کار اصلی او حلقه باشد. اگر توانایی شوت های پرشی او به پای بقیه مهارت هایش برسد، باید مراقبش باشید.
۷. آنتونی ادواردز (Anthony Edwards)، جورجیا
ادواردز یک گلزن و یک ورزشکار بزرگ است که ابزار های جسمی ایده آلی برای یک دفاع ترکیبی دارد. او یک بازیکن ۶ فوت و ۵ اینچی (حدود ۱/۹۶ متری) محکم با کشیدگی بدنی مناسب و عضلات انفجاری است. بازی او در همه زمینه ها کامل است. او یک شوتزن خوب است که در عین حال هم می تواند در اسکرینِ توپ (سد کردن) از خود عملکرد مناسب نشان دهد، و هم با دریبل زدن می تواند برای هم تیمی هایش موقعیت مناسب ایجاد کند. از نظر تئوری، او یک بازیکن ایده آل است برای ورزشی که هر روز روی گلزن های انفرادی با شوتزن هایی که در زمین پخش شده اند، بیشتر و بیشتر تکیه می کند. یکی از دلایلی که باعث شده که ادواردز در خانه اش بماند تا برای جورجیا بازی کند این است که تام کریَن (Tom Crean) در کالج، مربی ویکتور اولادیپو (Victor Oladipo) و دویاین وِید (Dwyane Wade) بود و آنها را آموزش داد، و این دو نفر دقیقا کسانی هستند که ادواردز پتانسیل تبدیل شدن به آنها را در سطح بالاتر دارد.
۸. کلوی آنتونی (Cloe Anthony)، کارولینای شمالی
آنتونی در میان بازیکنان منتخب سال ۲۰۲۰ توجه زیادی را به خود جلب خواهد کرد. فراتر از این حقیقت ساده که او پسر اسطوره UNLV (دانشگاه نِوادا، لاس وگاس) و بازیکن ماهر NBA، گرِگ آنتونی (Greg Anthony) است، کلوی آنتونی به کارولینای شمالی می رود، جایی که روی ویلیامز (Roy Williams) قصد دارد از او در نقشی استفاده کند که سال قبل از کوبی وایت (Coby White) در آن نقش استفاده کرد. او قرار است شوت های فراوانی بزند، امتیاز های بسیاری کسب کند، و بازی های جالب توجه و درخشانی در این مسیر انجام دهد. تردید بزرگ من در مورد آینده کلوی این است که او به اندازه ای که باید برای بازی بدون توپ تنومند و بزرگ باشد، نیست. هنوز مطمئن نیستم که او یک گارد راس (Point Guard) بالفطره باشد، و نمی دانم آیا برای اینکه بتواند در سطح NBA نیز با همین شیوه کنونی اش بازی کند، به اندازه کافی خوب هست یا نه. قطعا او استعدادهای خوبی دارد، اما فکر می کنم معیار های سطح NBA بیشتر با گرین (Green) و ادواردز (Edwards) سازگارند تا با آنتونی.
۹. ترَنس کلارک (Terrence Clarke)، گروه سال ۲۰۲۱
کلارک یک گارد شوتزن (off-guard یا shooting-guard) قدرتمند و انعطاف پذیر با قد ۶ فوت و ۶ اینچ (حدود ۱/۹۸ متر)، اهل بوستون است که پتانسیل انتخاب به عنوان بازیکن شماره ۱ را در هر ترکیبی دارد. احتمال طبقه بندی او در گروه سال ۲۰۲۰ نیز وجود دارد. او یک ورزشکار سریع و انفجاری است که می تواند در شلوغی هم کارش را به سرانجام برساند و در عین حال سطح بالایی از انگیزه واشتیاق برای بازی در او دیده می شود. او یک شوتزنِ در حال پیشرفت است که می تواند به تنهایی و بدون هیاهو امتیاز آوری کند، و چشم انداز او از زمین بازی و پاسکاری هایش، در آینده جایگاه بالایی را در موقعیت های مختلف برایش مهیا خواهد کرد.
۱۰. پاتریک بالدوین جونیور (.Patrick Baldwin Jr)، گروه سال ۲۰۲۱
تابستان امسال یکی از مربیان در یک برنامه مربوط به بازیکنان برتر می گفت که پاتریک بالدوین جونیور بهترین سنتر شوتزنی (shooting big man) است که تا به حال زیر نظر داشته ام. با وجود اینکه بالدوین هنوز در ابتدای سن جوانی در دبیرستان است، اما اخیرا در یک رشد ناگهانی تا ۶ فوت و ۱۰ اینچ (حدود ۲/۰۹ متر) قد کشیده است. او باید مقداری قدرت و کمی وزن به بدنش اضافه کند (کدام جوان ۱۶ ساله ای به این کار علاقه ندارد؟) اما این مشخصات فیزیکی و این توانایی شوتزنی چیزی نیست که اغلب راحت پیدا شود. سوال بزرگ در مورد بالدوین این است که سایر مهارت های بازی او چقدر خوب پیشرفت خواهد کرد. آیا او به یک شماره پنج معمولی تبدیل می شود، یا به پیشرفت کردن در مهارت و بازی زمینی ادامه می دهد و فیزیک بدنی اش را تقویت می کند تا بتواند در NBA به غیر از سنتر بودن، یک مدافع مکمل هم باشد؟ آیا او یکی از ستارگان آتی بسکتبال خواهد بود؟
آنهایی که از لیست ده نفره ستارگان آینده بسکتبال جا ماندند
جیلن جانسون پائولو پانچرو جیدن مک دنیلز
جِیدن مک دنیلز (Jaden McDaniels)، واشینگتن: وجه مثبت مک دنیلز به اندازه بازیکنانی مثل بِیتس و کانینگهام بالاست. با قد ۶ فوت و ۱۰ اینچ (حدود ۲/۰۹ متر)، او یک بال ماهر است که در منطقه محدود شده به خوبی بازی می کند و شوت هایش در حال پیشرفت است. با دیدن بازی هایش می توان پیش بینی کرد که اگر به تمریناتش ادامه دهد در آینده چه بازیکن خوبی خواهد شد، اما تا رسیدن به آن نقطه راه زیادی در پیش دارد. وزن او الان فقط ۱۹۰ پوند (حدود ۸۶/۱ کیلو) است، و در حال حاضر صرفا یک دورنما را تجلی می کند.
پائولو بانچِرو (Paolo Banchero)، گروه سال ۲۰۲۱: برای ستاره شدن، دورنمای نسبتا سختی دارد. او الان ۶ فوت و ۹ اینچ (حدود ۲/۰۶ متر) قد و ۲۳۰ پوند (حدود ۱۰۴/۳ کیلو) وزن دارد و با یک ساختار بدنی که باید بتواند عضلات بیشتری را حمل کند، اما فاقد آن خصوصیات جسمانی ست که باید او را در زمین از بقیه متمایز کند. فکر می کنم که منصفانه باشد اگر بگوییم بهترین مهارت او در حال حاضر این است کامل بازی می کند. به زبان ساده تر، او یکی از بازیکنانی ست که هر کاری را خوب انجام می دهد، یعنی خوب شوت می زند، درست پاس می دهد، مدافعان تنومند را از سر راهش بر می دارد، توانایی دفاع از محدوده رنگی تیم خودش را دارد و غیره، به علاوه یک هوش بسکتبالی خیلی زیاد. اگر بخواهیم طور دیگری بگوییم، به غیر از تداوم در بهتر کردن بُرد و دامنه شوت هایش، بعید است نقطه ضعفی داشته باشد.
جِیلِن جانسون (Jalen Johnson)، گروه سال ۲۰۲۰: در حال حاضر بزرگترین نقطه قوت جانسون احتمالا هوش بسکتبالی و توانایی پاسکاری اش در این ابعاد است. او یک چپ دستِ ۶ فوت و ۹ اینچی (حدود ۲/۰۶ متر) ست با مجموعه کاملی از مهارت ها و با نوع مناسبی از دیگاه در زمین که باعث می شود فکر کنید بِن سیمونز (Ben Simmons، بازیکن استرالیایی تیم فیلادلفیا ۷۶) لهجه استرالیایی اش را از دست داده. او قبلا متعهد شده که برای تیم دوک (Duke، دانشگاه دوک در کارولینای شمالی) بازی کند، اما به احتمال زیاد با افزایش مهارت هایش در دفاع و حمله های درون محدوده رنگی، توجه ها را بخود جلب خواهد کرد و می تواند جزو نفرات بالای لیست ستارگان آینده بسکتبال باشد.
