بهترین بازیکنان تاریخ NBA

سایت خبری بسکتفا در این مقاله به بهترین بازیکنان تاریخ NBA پرداخته است. لیگ NBA عظمت امروز خود را مدیون ستارگان سابقی است که در این مقاله‌ی سایت خبری بسکتفا معرفی می‌شوند. این لیست 50 نفره توسط جک مک‌کالوم که از خبرگان تاریخ NBA است نوشته شده و ترجمه‌ی فارسی آن برای نخستین بار در سایت خبری بسکتفا منتشر می‌شود. به‌زودی سایت خبری بسکتفا در مورد هر یک از این ستارگان مقالات جداگانه‌ای منتشر خواهد کرد.

۲۰ سال قبل یعنی سال ۱۹۹۶ این افتخار را داشتم در کمیته‌‌ای حضور داشته باشم که قرار بود ۵۰ بازیکن برتر تاریخ NBA را انتخاب کند. بودن یا نبودن در این کمیته‌ها سرنوشت آدم را عوض نمی‌کند ولی این یکی به بهترین بازیکنان تاریخ NBA مربوط می‌شد. در چنین انتخاب‌هایی مسأله این نیست که چه کسی باید در لیست باشد؛ انتخاب ۵۰ بازیکن در ۵۰ سال که کاری ندارد. مسأله این است که چه کسی نباید در لیست باشد. یادم است چه‌قدر سخت بود که دو تا از محبوب‌ترین بسکتبالیست‌های زندگی‌ام را کنار بگذارم. هر دو بازیکنان بزرگی بودند: جو دومارس از تیم دیترویت و دومینیک ویلکینز از تیم آتلانتا.

خب، حالا وقت به‌روز کردن لیست ۲۰ سال قبلِ بهترین بازیکنان تاریخ NBA است. تصمیم گرفتم یک قدم جلوتر بروم و بازیکنان را از ۱ تا ۵۰ رده‌بندی کنم، کاری که ما ۲۰ سال قبل در فهرست سیاسی و حساسیت ‌برانگیز خود که زیرنظر NBA بود انجام ندادیم. پیش از آن‌که بگویم کدام بازیکنان ۲۰ سال اخیر را به لیست اضافه کرده‌ام بگذارید بگویم کدام‌ها را انتخاب نکرده‌ام. با دیدن این اسامی متوجه می‌شوید که با چه کار سختی مواجه هستم: کارملو آنتونی، کریس بوش، رجی میلر، استیو نش، تونی پارکر، گری پِیتون و پل پیرس.

خب، چه بازیکنان جدیدی را به لیست بهترین بازیکنان تاریخ NBA اضافه کرده‌ام؟ کوبی برایانت، استفن کری، تیم دانکن، کوین دورانت، کوین گارنِت، آلن آیورسون، لبرون جیمز، جیسون کید، درک نوویتسکی، کریس پاول و دوان وِید. این بدان‌معنا است که از لیست اصلی باید ۱۱ نفر خط بخورند. خیلی زیاد است!

حذف هریک از آن ۱۱ نفرِ لیست قبلی دردناک است. بخصوص این هواداران بوستون سلتیکس هستند که نمی‌خواهند سر به تنم باشد. من، اسطوره‌های بوستون سلتیکس را خط زدم، یعنی تاینی آرچیبالد، رابرت پاریش و سم جونز. یک نفس عمیق بکشید چون بعدش سراغ نیویورک نیکس رفتم و دو بازیکن از محبوب‌ترین ترکیب‌های همه‌ی دوران را حذف کردم: ارل مونرو و دِیو دِباشیِر. دردناک است، دردناک. بعد نوبت بازیکنی شد که برای من، یکی از محبوب‌ترین بازیکنان همه‌ی دوران‌ها است: بیلی کانینگهام، این بچه کانگورو. بیلی سی (لقب بیلی کانینگهام) را حذف کردم چون دوران اوجش آن‌قدرها هم زیاد نبود. بعد وس آنسِلد را حذف کردم. فکر کردم و دیدم بیگ وس علیرغم همه‌ی ریباندها و راه باز کردن‌ها و ترساندن‌ها، در بازی هجومی آن‌قدرها هم عالی نبود. بعد بازیکنی را حذف کردم که واقعاً از دیدن بازی‌اش لذت می‌بردم: جیمز وورثی. حذف کردن او بدجور دردناک است. بعد نوبت تونی ویلکینز شد، بعد هم نوبت پت ماراویچ و دست‌آخر هم نوبت یکی از غول‌های آقامنش یعنی نِیت تورموند.

این هم لیست ۵۰ نفره‌ و اصلاح‌شده‌ی من از بهترین بازیکنان تاریخ NBA، از نفر آخر به اول:

۵۰. پاول آریزین

مرد تنومندی که موقع پرتاب توپ می‌پرید و در فیلادلفیا واریرز بازی می‌کرد. او برترین قهرمان دور حلقه‌ بود. تعارف نمی‌کنم. پیچین پاول شایسته‌ی این تمجید است.

۴۹. کوین مک‌هِیل

هنوز هم که هنوز است خطرناک‌ترین بازیکن تاریخ NBA، با متوسط ۲۵ امتیاز در هر بازی، آن‌هم در تیمی معمولی.

۴۸. دالف شِیز

پدر دنی شِیز بسکتبالیست بود و همین اواخر فوت کرد و در دوره‌ای که عمر فعالیت حرفه‌ای کوتاه‌تر از الان بود، برای ۱۳ سال در شوت و پاس و ریباند، یک همه فن حریف واقعی بود.

۴۷. کریس پاول

بله، او قهرمانی‌ای ندارد که وی را حقیقتاً بزرگ کند ولی به یاد داشته باشید که این ژنرال پرهیچان، بازیکنی است کامل، ازجمله در دفاع. همین است که او را بالاتر از استیو نش قرار می‌دهد. و بله، وارد نکردن نش به این لیست دردناک است.

۴۶. بیل شارمَن

جفتِ دفاعیِ باب کوزی که خیلی زود یک شوت‌زن خوب و ورزشکاری کامل شد.

۴۵. آلن آیورسون

اگر تیم‌های بهتری می‌داشت و یک‌بار قهرمان می‌شد می‌توانست از این بزرگ‌تر باشد… .

۴۴. جیسون کید

یک‌ گارد کامل و ستودنی؛ اگر شوت‌هایش بهتر می‌بود می‌توانست ۱۰ رتبه بالاتر برود؛

۴۳. کوین دورانت

کمتر چیزی در NBA هست که از حرکات این بازیکن ۲.۰۶ متری، توقف کردنش و پرتاب از فاصله‌ی ۷.۵ متری او زیباتر باشد.

۴۲. دِیو کوونز

این پدیده‌ی مو قرمز، به‌لحاظ قیافه شبیه حکیم اولاجووان نبود ولی اولاجووانی بود که قبل از اولاجووان ظهور کرده بود.

۴۱. هال گریر

او از هم‌تیمی خود در فیلادلفیا یعنی ویلت چمبرلین خیلی محبوب‌تر بود. او ۱۰ بار در آل‌استار شرکت کرد، با آن عملکرد دفاعی مستحکم.

۴۰. ویلیس رید

او از آن بازیکنان احساساتی‌ای نبود که از رختکن در می‌آیند و دو تا پرتاب مسخره انجام می‌دهند و تمام. هواداران مکتب قدیمی نیویورک نیکس او را جلوتر از اِوینگ به‌عنوان بهترین سنتر تاریخ خود می‌شناسند.

۳۹. پاتریک اِوینگ

پاتریک، این رقیب همیشه خشمگین، به یکی از بهترین سه ‌امتیازی‌زن‌ها تبدیل شد. او برای تکمیل شایستگی‌های خود نیازمند یک عنوان قهرمانی بود.

۳۸. باب کوزی

بازیکن سفتی است. اگر در دوره‌ی دیگری بازی می‌کرد به‌لحاظ فیزیکی زیر دست‌وپا له می‌شد. ولی او در زمانه‌ی خود بازیکن بزرگی بود و به‌علاوه یکی از مهم‌ترین بازیکنان در اوایل گسترش لیگ NBA بود.

۳۷. درک نوویتسکی

در NBA فقط شش نفر بیش از این پسر اهل وورتسبرگ آلمان امتیاز کسب کرده‌اند: کریم عبدالجبار، کارل مالون، کوبی برایانت، مایکل جوردن، لبرون جیمز و ویلت چمبرلین.

۳۶. دِیو بینگ

فرماندار سابق دیترویت، ۷ بار در آل‌استار حضور داشت و یک بازیکن کامل و فوق‌العاده بود.

۳۵. کلاید درکسلر

اون تنها بازیکنی نبود که تحت‌الشعاع درخشش مایکل جوردن قرار گرفت. کلاید سر پایین و از سمت راست دریبل می‌زد؛ همه می‌دانستند، ولی چه شب‌های پرشماری بود که کسی نمی‌توانست او را مهار کند.

۳۴. کوین گارنِت

ماشین دابل-دابل و ترکیب اعلای یک مدافع داخلی با یک مدافع خارجی.

۳۳. جری لوکاس

او در ازای دابل-دابل‌های پیاپی و همیشگی خود ۷ بار در آل‌استار حضور داشت.

۳۲. بیل والتون

توانایی‌های او بیش از اینی بود که دیدیم ولی درد در پایین تنه خیلی از سال‌های فعالیت حرفه‌ای او را هدر داد. توانایی آن را داشت که جزو ۱۰ نفر اول باشد.

۳۱. استفن کری

چه کسی می‌داند؟ جزو ۱۰ نفر برتر تاریخ NBA؟ من او را عمداً ۲۰ رده پایین‌تر آورده‌ام. اگر دلتان خواست جایش را عوض کنید.

۳۰. جان استاکتون

۱۹ سال مظهر ثبات بود و حالا بهترین پاسور همه‌ی تاریخ NBA.

۲۹. آیزایا توماس

این قاتل دیترویتی در دوران اوج خود از هر کوارتربکی بهتر بود، البته غیر از دو بازیکنی که در بین ۱۰ نفر اول آورده‌ام.

۲۸. دیوید رابینسون

برترین ورزشکار تنومند همه‌ی دوران. او را همچنین به‌عنوان تنها ورزشکاری به یاد می‌آورم که در پاسخ به یک سوال از واژه‌ی مصونیت استفاده کرد: “نمی‌توانم بگذارم بازیکنان با مصونیت وارد زمین شوند.”

۲۷. ریک بَری

قبول، او غیرقابل تحمل بود ولی متوسط ۲۴.۸ امتیاز، ۶.۷ ریباند و ۴.۹ پاس در هر بازی را دارد و به‌لحاظ دقت در پرتاب آزاد، در رده‌ی چهارم تاریخ NBA است و آخرین پرتاب‌گر قابل اعتمادی بود که هنگام پرتاب، توپ را زیر می‌گرفت (underhand toss).

۲۶. جورج جروین

اگر دنبال ادا و اصول هستید، این مرد یخی هزارتا از آن‌ها را در آستین دارد. اگر ۴ فصل حضور او در ABA را هم حساب کنیم او پانزدهمین مرد پرامتیاز تاریخ بسکتبال آمریکای شمالی است.

۲۵. دواین وِید

به‌نظر آمد وقتی لبرون جیمز به میامی هیت آمد دواین وِید کمی افت کرد ولی یادتان باشد او یک‌بار در سال ۲۰۰۶ تیم را یک‌تنه قهرمان کرد، یعنی پیش از ورود لبرون جیمز به باشگاه. با این سن، هنوز هم بازی‌های زیادی به او می‌رسد.

۲۴. جورج میکان

در تصاویر سیاه‌سفید او خیلی قدیمی به‌نظر می‌رسد ولی خوب می‌دانست باید چگونه در پست سنتر بازی کند و اولین سوپراستار لیگ بود.

۲۳. اسکاتی پیپِن

یار غار مایکل جوردن خوب می‌توانست موتور تیم را روشن کند. هر چهار سمت را خوب پوشش می‌داد و چیز معرکه‌ای بود _یک سوپراستار تکمیل کننده در تیم شیکاگو بولز.

۲۲. جان هاولیچک

بعید می‌دانم استعداد هوندو را از وقتی‌که کار حرفه‌ای خود را از بوستون سلتیکس قدرتمند دهه‌ی ۶۰ و به‌عنوان “بازیکن ششم” آغاز کرد به‌خوبی ستوده باشند. او نسخه‌ی کمی کوتاه‌ قامت‌ترِ پیپنِ شیکاگو بولز بود، با همان میزان دوندگی و خستگی‌ناپذیری ولی با امتیازگیری بیشتر. بله، او در لیگ 8 عنوان قهرمانی دارد.

۲۱. والت فریزیر

خب، من دِیو دِباشیِر و ارل مونرو را حذف کردم و همین نشان می‌دهد به نظر من این پوینت گارد نابغه‌ی دونده و دفاعی، برای نیکس قهرمان چه بازیکن مهمی بوده است.

۲۰. چارلز بارکلی

می‌دانید در کتابم یعنی تیم رویایی (Dream Team) گفته بودم چارلزِ در اوج از کارل مالونِ در اوج هم بهتر بود. هنوز هم همین اعتقاد را دارم. ولی در این لیست مالون را به‌خاطر استمرار بیشتر، بالاتر قرار داده‌ام.

۱۹. اِلوین هِیز

بیگ ای وقتی موتورش روشن می‌شد مثل یک خواننده‌ی رپ پر جنب‌وجوش می‌شد. در لیست بهترین ریباندکنندگان تنها سه نفر از اون بالاتر هستند، یعنی چمبرلین، راسل و کریم عبدالجبار. به‌علاوه که الوین در ۳۴ سالگی متوسط ۲۳ امتیاز در هر بازی را داشت.

۱۸. جولیوس اروینگ

وقتی “دکتر” در سال ۱۹۷۶ از ABA به فیلادلفیا سونی‌سیکسرز آمد آغازگر رنسانس NBA شد. بله، برای یک رنسانس واقعی سه سال وقت لازم بود به‌علاوه‌ی مجیک جانسون و لری برد؛ ولی شاهزاده‌ی آسمان به لیگ، کلاس و حرفه‌ای‌گری‌ای را آورد که NBA ناامیدانه در انتظارش نشسته بود. متأسفانه او کم بازی کرد.

۱۷. کارل مالون

پستچی در ۱۳ فصلی که برای یوتا بازی کرد تنها ۵ بازی را از دست داد، و این مزیت دیگر اوست نسبت به بارکلی. او کاری کرد بسیار بسیار نادر _او به‌عنوان یک بازیکن غیر شوت‌زن وارد لیگ شد ولی تبدیل به یک تک‌تیرانداز شد.

۱۶. حکیم اولاجووان

به یاد داشته باشیم که او بسکتبال خود را در هیوستون و با بدشانسی آغاز کرد: فینال بسکتبال کالجِ (NCAA) سال ۱۹۸۳ را با ناراحتی تمام به نیویورک سیتی باخت و سال بعد هم به جورج‌تاون باخت. ولی با قهرمانی‌های پیاپی به همراه هیوستون راکتس، در مقابل همه‌ی بزرگان گردن‌فرازی کرد.

۱۵. شکیل اونیل

قبول، شاید او برعکس حکیم اولاجووان، بیشتر دوران فعالیت حرفه‌ای خود را بر باد داد و فرم مناسبی نداشت. شَک‌ دَدی با میانگین ۲۳.۷ امتیاز و ۱۰.۹ ریباند تیم متوسط اورلاندو را به فینال برد، و با دو تیم دیگر قهرمان NBA شد و ۱۹فصل بازی کرد. کار کمی نیست.

۱۴.موزس مالون

مرگ نابه‌هنگام او سبب شد خیلی‌ها از جمله من دوباره کیفیت او را ارزیابی کنیم: فوق‌العاده باکیفیت بود. هشتمین امتیازآور و پنجمین ریباندکننده‌ برتر تاریخ NBA.

۱۳. باب پتی

یکی از پیشگامان فراموش‌شده‌ی NBA. قبل از اینکه اصطلاح “stretch 4” وجود داشته باشد پتی یک stretch 4 واقعی بود. اگر قهرمانی‌های پیاپی بوستون سلتیکس نبود، سنت‌لوئیس هاوکسِ او در دهه‌ی ۵۰ و اوایل دهه‌ی ۶۰ بارها قهرمان می‌شد.

۱۲. کوبی برایانت

مامبا موقع بازنشستگی سومین بازیکن امتیازآور تاریخ NBA بود و متعجب خواهد شد که چرا در میان ۱۰ نفر اول نیست. او لیاقتش را دارد ولی یکی به من بگوید چه کسی را می‌توانم حذف کنم و او را بین ۱۰ نفر اول وارد کنم.

۱۱. الجین بایلور

من این بازیکن تمام‌نشدنی لیکرز را همیشه به‌عنوان فوروارد تیم منتخب NBA بر می‌گزیدم ولی حالا پسری اهل آکرونِ اوهایو پیدا شده (لبرون جیمز) که جای او را در این پست می‌گیرد. ولی تا به آن پسر برسیم بیایید به یکی از پیشگامان بسکتبال ادای احترام کنیم، یک استعداد جهانی که به‌خاطر قهرمانی‌های متعدد بوستون سلتیکس هرگز نتوانست طعم قهرمانی را بچشد.

۱۰. تیم دانکن

“تیمی” –تونی پارکر او را اینطور صدا می‌زند- در سن 39 سالگی کمی افت کرده ولی ببینید چطور دفاع می‌کند و چطور راه حریف را سد می‌کند تا هم‌تیمی‌اش به سمت سبد حرکت کند و چطور بازیکن مقابل را منگنه می‌کند و پاس‌های اوتلِت می‌اندازد و خیلی کارهای دیگر می‌کند و هنوز از دابل- دابل‌های قابل اعتماد است.

۹. جری وست

او هم‌دوره‌ی بیگ اُ (اسکار رابرتسون) بود ولی رقیب اصلی وی بیگ سی بود، یعنی تیم بوستون سلتیکس. او شش بار در فینال به بوستون سلتیکس باخت ولی هنوز میراث او به‌عنوان یک گارد همه‌کاره جایگاه او را تضمین می‌کند (او جزو بهترین گاردهای دفاعی است، چیزی که اسکار رابرتسون نبود).

۸. بیل راسل

سطح تحمل‌تان را بالا ببرید تا چیزی بگویم. در تیم منتخبِ تقریباً همه‌ی دوران‌ها، من بیگ راس را در پست سنتر قرار می‌دهم، پستی که جاودانه‌های زیادی در آن بازی کردند (مایکل جوردن، برد، رابرتسون، بایلور، مجیک و دیگران) و قدرت دفاعی او از همه چیز مهم‌تر است. خب ما اینجا داریم درباره‌ی همه‌ی ویژگی‌های بازیکنان صحبت می‌کنیم و من فکر نمی‌کنم اگر ۱۱ قهرمانی او را کنار بگذاریم به‌قدر آن دو سنتری که بالای سر او قرار داده‌ام (برد و رابرتسون) خوب بوده باشد. می‌دانم او با این نظر من مخالف است؛ من هم به نظر او احترام می‌گذارم.

۷. لری برد

او و مجیک کارهای مشابهی کردند: مفهوم تیم را به NBA بازگرداندند، یک جبهه‌ی چند رقیبه‌ی پویا درست کردند و بله، لیگ را حفظ کردند. تنها دلیلی که لریِ اسطوره پایین‌تر از مجیک قرار دارد آن است که او سه قهرمانی دارد و مجیک پنج تا.

۶. اسکار رابرتسون

حرف از بیگ اَ را فقط یک جور می‌شود شروع کرد: فصل ۱۹۶۲ برای او یک تریپل دابل بزرگ بود؛ ۳۰.۸ امتیاز، ۱۲.۵ ریباند و ۱۱.۴ پاس. وقتی به بازیکنی فکر می‌کنم که تقریباً در تمام بازی توپ در دستان اوست، فکرم به استاکتون، آیزایا، مجیک یا کری نمی‌رود، فکرم به سمت کسی می‌رود که ترپیل دابل را اختراع کرد.

۵. لبرون جیمز

خیلی عجیب است که لبرون جیمز عملاً پست خاصی نداشته است. این به‌معنای بازی آزادانه‌ی اوست ولی من متعجبم: آیا اگر روی اسمال فوروارد، گارد یا پوینت تمرکز می‌کرد بازیکن بزرگ‌تری نمی‌شد؟ به‌هرحال، لبرون جیمز یکی از مسلط‌ترین بازیکنانی است که تا به‌ حال وارد زمین بسکتبال شده‌اند.

۴. مجیک جانسون

کوارتربک و رهبر اصلی تیم. هنوز منتظریم کسی بیاید که فقط به گرد پای او برسد، اویی که مبدع فست بریک بود و پرتاب از وسط زمین را باب کرد.

۳. ویلت چمبرلین

می‌دانم که او را باید پشت سر راسل قرار داد: راسل ۱۱ قهرمانی دارد و ویلت ۲ تا. ولی بیایید به نبوغی فکر کنیم که او به خرج داد تا در فصل ۲-۱۹۶۱ متوسط ۵۰.۴ امتیاز و ۲۵.۷ ریباند را بر جا بگذارد و سپس در اواسط دوران فعالیت خود تصمیم گرفت پاسور شود و یکی از بهترین پاسورهای آل‌استار در حالت پیوت شد. ویلت از آن پدیده‌هایی بود که فقط یک‌بار در زندگی فرصت داری ببینی و خوشحالم که این شانس را داشتم که بازی او را ببینم.

۲. کریم عبدالجبار

هیچ‌وقت به کریم عبدالجبار چنین رتبه‌ی بالایی نداده‌ام و الان هم متعجیم که چرا دارم چنین کاری می‌کنم. بگذارید از شما بپرسم: سنتری را می‌شناسید که برای مدتی طولانی کیفیتی مانند او بروز داده باشد؟ راسل در ۱۳فصل، متوسط ۱۵ امتیاز و ۲۲.۵ ریباند ثبت کرد. چمبرلین آمارهای عجیب‌غریبی برجای گذارد ولی فقط ۱۲ سال بازی کرد. کریم عبدالجبار تا ۱۷ فصل بازیکنی معرکه بود و تا ۳ فصل هم بازیکن خیلی خوبی بود. تعداد عناوین قهرمانیِ راسل ندارد ولی ۶ تا هم کم نیست. و اگر در تاریخ NBA دنبال یک شوت مطمئن می‌گردید آن نه حرکت لبرون جیمز به سمت سبد است نه چرخیدن به سمت سبد و پرتاب در حالت نامتعادل مایکل جوردن است نه توقف و پرتاب‌های سه امتیازیِ برد؛ مطمئن‌ترین پرتاب، اسکای‌هوک کریم عبدالجبار است.

۱. مایکل جوردن در صدر بهترین بازیکنان تاریخ NBA

هنوز هم بزرگ‌ترین است و زیاد می‌بینم که هر کسی یک دلیل می‌آورد تا نشان دهد او بزرگ‌ترین نیست. موقع حمله، روی تور و در منطقه‌ی ۳ امتیاز غیر قابل مهار بود و ۹ بار هم جزو بهترین مدافعان سال انتخاب شد و در هر ۶ فینالی که بازی کرد عنوان ارزشمندترین بازیکن (MVP) را کسب کرد، ۶ فینالی که منتهی به ۶ قهرمانیِ شیکاگو بولز شد.