نمایش جیمز هاردن ماهرانه و حساب‌شده است. اگر بگوییم بازیکنی حیله‌گر است، پر بیراه نگفته‌ایم. دریبل‌های فراوان او به مذاق خیلی‌ها خوش نمی‌آید، سرعت تیم هیوستون راکتس را کاهش داده و خطا گرفتن‌های او باعث شده هربار که پا به زمین می‌گذارد، تیم حریف و طرفداران آن نا امید شوند. اگر بخواهید در تیم او بازی کنید باید بدانید او طوری دفاع را باز می‌کند که اغلب مجبور می‌شوید کنار بایستید.
با این حال، بازی هاردن قطعاً حوصله‌ی کسی را سر نمی‌برد. بازی او زشت، تقلیدی یا ماشینی نیست. حرکات تک‌به‌تک او شاید به اندازه‌ی تکروی‌های استفن کری زیبا نباشند، اما اینکه بگوییم او دارد بازی را دور می‌زند یا مزه‌ی آن را از بین می‌برد، حرف درستی نیست. قرار نیست هاردن بازیکن محبوب همه باشد، اما هربار می‌شنوم که بازی او بیشتر تأثیرگذار است تا جذاب، به بازی‌هایی مثل این فکر می‌کنم:
این حرکت زیبا به‌اندازه‌ی هرکدام از تکنیک‌های خطاگیری هاردن، گویای سبک بازی اوست. از آن حرکاتی است که مانو جینوبلی، اسطوره‌ی تیم اسپرز معمولاً در کوارتر چهارم یک بازی تنگاتنگ انجام می‌داد و باعث لذت طرفداران خود می‌شد، طرفدارانی که پنج ماه پیش وقتی که او با بازی بسکتبال خداحافظی کرد، همگی خلاقیت و استعدادش را تحسین می‌کردند. هاردن یک‌دهه پیش خودش را «ترکیب جینوبلی و پاول پیرس» توصیف کرد. او حرکات پا و تمام‌کنندگی جینوبلی را هم مورد مطالعه قرار داد.
خوب است به‌خاطر داشته باشیم که علت بازی‌های تک‌به‌تک فراوان تیم راکتس، علاقه‌ی سرمربی آن، مایک دی‌آنتونی به این سبک بازی نیست. خط حمله‌ی آن‌ها از فصل پیش به این سبک گرایش پیدا کرده چون حریفانشان بیشتر مراقب حرکات پیک اند رول (pick-and-roll) آن‌ها هستند. اینطور شد که هاردن به هیپنوتیزم کردن مدافعان و حرکات تک‌به‌تک گرایش بیشتری پیدا کرد: تیم‌های دیگر نمی‌خواستند به او اجازه دهند تا با حرکت پیک اند رول دفاعشان را نابود کند. البته توانایی او برای این کار هم هنوز پابرجاست:
هیوستون قرار نیست همچون خط حمله‌ی گلدن استیت واریرز علاقه‌مندان به بازی بسکتبال اصیل را خشنود سازد. اینکه تمام هدف یک تیم، قرار دادن یکی از بهترین بازیسازهای ممکن در موقعیت بازیسازی باشد، چیز بدی نیست. وقتی کایری اروینگ در موقعیت تک‌به‌تک دریبلی بی‌نظیر را به نمایش می‌گذارد، کسی اعتراض نمی‌کند. وقتی لبران جیمز با سرعت به‌سمت سبد یورش برده و مدافعان را درمانده می‌کند، کسی نمی‌گوید که بازی او زیبا نیست.
پرتاب‌های سه امتیازی بعد از دریبل هاردن، حیرت‌انگیز هستند. هیچ بازیکن دیگری، حتی ستاره‌ها هم نمی‌توانند چنین کاری کنند، زیرا این پرتاب‌ها که بعد از کراس‌اور (crossover)، استپ‌بک (stepback) و سایداستپ (sidestep) انجام می‌شوند نیازمند تعادل بالایی هستند. بی‌باکی محض او در زمان انجام این پرتاب‌ها آدم را به خنده می‌اندازد:
اگر هاردن صرفاً یک امتیازآور بود، فهم تک‌روی او آسان‌تر می‌شد. درست است که او پرتاب‌های زیادی دارد اما این پرتاب‌ها، دو امتیازی‌های بلندی نیستند که از بالای سر چندین مدافع بگذرند. او به‌خاطر نحوه‌ی کار با توپ، توانایی در تغییر سرعت و مهم‌تر از همه تیزبینی، شاید بهتر از هر بازیکن دیگری در لیگ، به‌سمت سبد هجوم می‌برد. به این پاس او به پی. جی. تاکر نگاه کنید که اصلاً با عقل جور درنمی‌آید، و توجه کنید که او چطور تاکر را به‌سمت محل دریافت پاس هدایت می‌کند:
اگر به او بگویید: «خیلی خب، دیگر قرار نیست امتیاز بگیری چون باید در پست پوینت‌گارد بازی کنی» او بهترین بازیکن لیگ می‌شود. پاس گل‌های او به‌طرز مسخره‌ای عالی است.
این را مایک دی‌آنتونی شبی گفت که هاردن در مقابل نیویورک نیکس ۶۱ امتیاز گرفت و بهترین رکورد دوره‌ی حرفه‌ای خود را ثبت کرد. اواسط کوارتر دوم، هاردن پشت خط پرتاب آزاد قرار گرفت و طرفدارانِ حاضر در مدیسن اسکوئر گاردن شعار MVP (ارزشمندترین بازیکن فصل) را سر داده بودند. گرچه چند ثانیه بعد، این شعار در سیل هوکشیدن‌ها غرق شد.
اگر از بازی هاردن بدتان می‌آید، پیروزی ۱۱۰-۱۱۴ هیوستون درمقابل نیویورک نیکس احتمالاً برایتان کابوس‌وار بوده است. آمار دو امتیازی‌های او ۱۷ از ۳۷، سه‌امتیازی‌ها ۵ از ۲۰ و پرتاب‌های آزاد ۲۲ از ۲۵ بود. هیچ‌کدام از پرتاب‌های موفق او پاس گل نداشت و نرخ دقت او ۵۳.۱ درصد بود، رقمی که حتی راسل وستبروک را هم خجالت‌زده می‌کند. تماشای موفقیت‌های پی‌درپی او هیجان‌انگیز است. به‌خصوص این هجوم تندوتیز او به‌سمت سبد جالب توجه بود:
نمایش جیمز هاردن همه را راضی نگه نمی‌دارد
هاردن و تیمش بازی محافظه‌کارانه را کنار گذاشته‌اند. همه می‌دانند هیوستون می‌خواهد چه‌کار کند، اما مگر می‌شود جلویشان را گرفت؟ آستین ریورز، گارد تیم راکتس به شبکه‌ی ورزشی CBS گفت که می‌داند خیلی‌ها از نحوه‌ی بازیشان خوششان نمی‌آید اما این مطلب برایش اهمیت چندانی ندارد.
او گفت:
اگر مردم خوششان نمی‌آید، به‌نظرم می‌توانند تلویزیون را خاموش کنند. ما که قرار نیست مطابق میل همه تغییر کنیم.
چه دلیلی هم دارد که تغییر کنند؟ دی‌آنتونی تأیید کرده که هرگاه مصدومیت کریس پاول، پوینت‌گارد تیم خاتمه یابد، فشار بر روی هاردن کمتر خواهد شد، اما در آن صورت هم او قطعاً به ارزشمندترین بازیکن فعلی لیگ نمی‌گوید که سلطه‌ی کمتری روی بازی داشته باشد. هیوستون از ۲۲ بازی اخیر خود ۱۶ برد داشته و هاردن در این مدت به‌طور متوسط ۴۲.۵ امتیاز کسب کرده است. چرا راکتس از همین نمایش جیمز هاردن لذت نبرد؟
ریورز اضافه کرد:
هرگز ندیده‌ام یک بازیکن چنین عملکردی داشته باشد. ما شاهد اتفاقی تاریخی هستیم. او در استادیوم گاردن ۶۱ امتیاز گرفت. معرکه‌ست.
از اینکه با مقاله دیگری از سایت خبری بسکتبال ما همراه بودید ممنونیم. منتظر مقالات بعدی ما باشید.
