تیم میلواکی باکس در این فصل لیگ بسکتبال NBA اوج گرفته است. بسکتفا، بهترین سایت خبری بسکتبال با ترجمه‌ی مقاله‌ای از کالین مک‌گووان، نویسنده‌ی «رئال‌جی‌ام» سعی دارد از نقش سرمربی باکس در شکوفایی این تیم پرده‌برداری کند. مایک بودنهولزر که سال‌ها در سن آنتونیو اسپرز، دستیار گرگ پوپوویچ بود حالا در میلواکی تیم ترسناکی درست کرده است. ترجمه‌ی این مقاله برای اولین بار بسکتفا منتشر می‌شود.
آتلانتا هاوکس در فصل ۱۵-۲۰۱۴ بازیکنان خاصی داشت. آل هارفورد و پل میلساپ درست در اوج دوران بازیگری خود بودند. دی‌مار کارول هنوز افت نکرده بود. کایل کوروِر را پذیرفته بودند و داشت بهترین فصل بازی خود را پشت سر می‌گذارد. کنت بازمور و مایک اسکات و دنیس شرودر جوان هم به‌طور چرخشی بازی می‌کردند. ترکیب خفنی نبود ولی دیدنشان نفس‌گیر بود: همه‌ی این بازیکنان معمولی که بیشترشان را مردم می‌شناختند با کارهایشان نظر ما را درباره‌ی توانایی خود تغییر دادند. در آسمان‌ها پرواز نمی‌کردند –امتیازآورترین بازیکن تیم، میلساپ بود با ۱۶.۷ امتیاز در هر بازی- ولی از سال گذشته‌ی خود ده تا پانزده درصد بهتر بازی می‌کردند. کارول در امتیازگیری نسبت به زمان بازی، بهترین عملکرد خود را به جا گذاشت. کورور حدود ۵۰٪ از سه امتیازی‌های خود را گل کرد. شرودر، پس از گذراندن سال اولِ غم‌انگیز خود حالا داشت خودش را به‌عنوان یک بازیکن ششم مطمئن به اثبات می‌رساند.
ولی البته آتلانتا هاوکس شکننده بود. پس از کسب ۶۰ پیروزی در فصل عادی و کمی به زحمت افتادن در دو مرحله‌ی ابتدایی پلی‌آف، کلیولند کاوالیرزِ لبرون جیمز آنها را از پا درآورد، حتی بدون کوین لاو. به کایری ایروینگ هم دو بازی نصفه‌نیمه رسید. این شکست چیزی از ارزش‌های کار هاوکس در آن فصل کم نمی‌کرد ولی نشان داد این تیم بیش از آنکه بزرگ باشد، فقط یک تیم دوست‌داشتنی است. و مهم آنکه این تیم دیگر نتوانست دوباره به آن اوج بازگردد و در برزخ میانه‌ی جدول کنفرانس شرق گیر کرده و تبدیل به تیمی شده که گرچه می‌تواند تیم‌های بی‌محابا را شکست دهد ولی تیم‌های مدعی‌ای که با احتیاط بازی می‌کنند را نمی‌تواند آزار دهد.
ولی آنها در این دوره‌ی افول هم مربی بزرگی بالای سرشان بود. این اولین چیزی است که مردم درباره‌ی آتلانتا هاوکس می‌گویند، شاید هم دلیلش آن باشد که حرف زیادی درباره‌ی پل میلساپ ندارند. همیشه به آتلانتا هاوکس می‌گفتند سن آنتونیو اسپرزِ کنفرانس شرق ولی تا وقتی مایک بودنهولزر در این تیم بود این لقب از همیشه به‌جا تر به‌نظر می‌آمد. مایک بودنهولزر شاگرد گرگ پوپوویچ است و مثل او خوب بلد است از بازیکنان کلیدی بازی بگیرد. به‌عبارت دیگر، کاربلد است. این نکته‌ی خاص و توچشمی است. به‌قول یک سایت خبری بسکتبال، آتلانتا هاوکسِ او خیلی آموزش‌دیده به نظر می‌رسید. مارچلو بیلسا، یکی از تاکتیسین‌های کالتِ دنیای فوتبال یکبار گفت «اگر بازیکنان من آدم نبودند باور کنید هیچ‌وقت نمی‌باختم». مایک بودنهولزر هم به نظر می‌آید چنین نظری دارد و گویی عاشق آن است که بازیکنان را تبدیل به سرباز کند، ولی چه می‌شود کرد که آنها آدم هستند و گاهی دستورات او را فراموش می‌کنند. ولی رویکرد او قطعا جواب می‌دهد. خوب می‌داند دارد چه می‌کند.
درخشش میلواکی در لیگ بسکتبال NBA
بعد از چند سال مربیگریِ جیسون کید که شبیه نوعی رهبری نظامی متظاهرانه بود و چند ماه مربیگری جو پانتیِ بیچاره، حالا چیزی که میلواکی باکس به آن نیاز دارد چیزی نیست مگر کاربلدی. پیش از آغاز فصل من در یک سایت خبری بسکتبال نوشتم «بودنهولزر در بهترین وقت ممکن به میلواکی باکس پیوسته است» ولی اصل مطلب را ادا نکردم. فکر می‌کردم میلواکی باکسِ مایک بودنهولزر قرار است شبیه نیواورلینز پلیکانز سال قبل شود: جیانیس آنته توکومپو در یک تیم تماما هجومی، بهتر بازی خواهد کرد و تعداد بردهای تیم در لیگ بسکتبال NBA افزایش خواهد یافت و در پلی‌آف برای فیلادلفیا سونی سیکسرز یا بوستون سلتیکس رقیب سرسختی خواهد بود. ولی حالا ثابت شده که میلواکس باکس از این هم بهتر شده است. اگر مصدومیت‌ها این تیم را اذیت نکند میلواکی می‌تواند به حضور در فینال لیگ بسکتبال NBA امیدوار باشد (جایی که احتمالا برابر گلدن استیت واریرز شکست می‌خورند، ولی خب حالا بگذریم).
اگر ترکیب کنونی میلواکی را با ترکیب فصل ۱۵-۲۰۱۴ آتلانتا هاوکس مقایسه کنید می‌بینید هر دو به یک اندازه با استعداد هستند ولی یک استثنای مهم وجود دارد. کریس میدلتون و پل میلساپ در یک سطح هستند. ملکوم بروگدان و اریک بلدزو دقیقا در حد و اندازه‌های دی‌مار کارول و جف تیگو هستند. بروک لوپز مثل آل هارفورد ۲۸ ساله نیست ولی میلواکس باکس نیمکت بهتری دارد. و جیانیس آنته توکومپو را هم اضافه کنید، کسی که در آن تیم آتلانتا هاوکس هیچکس در حد و اندازه‌های او نبود. اگر کوین دورانت جوان به آن آتلانتای هاوکس درخشان اضافه می‌شد آن‌وقت آن آتلانتا دقیقا مثل همین میلواکی باکس می‌شد.
تازه اول کار است و باید منتظر ماند و دید مایک بودنهولزر وظایف خود را در این فصل –و احتمالا در فصل‌های آینده- چطور اجرا می‌کند ولی در این لحظه می‌شود گفت که همه از عملکرد میلواکی باکس در لیگ بسکتبال NBA رضایت دارند. یک حسی وجود دارد که می‌گوید درحالیکه بازیکنان میلواکی با تفکرات مایک بودنهولزر، بخصوص در پرتاب‌های ۳ امتیازی هماهنگ شده‌اند ولی جیانیس آنته توکومپو هنوز کمی سرگردان است. او نزدیک ۲۶ امتیاز در هر بازی می‌گیرد و ۵۶٪ شوت‌هایش به تور می‌نشیند و در هر بازی ۵.۶ پاس گل می‌دهد و ۱۲.۸ ریباند می‌کند ولی هنوز هم جا برای پیشرفت دارد. اگر جیانیس آنته توکومپو خودش را پیدا کند شانس باکس برای اول شدن در بازی‌های فصل عادی کنفرانس شرق از بقیه بیشتر است.
خشنود کننده است اینکه آدم ببیند گوزن‌ها دارند پرواز می‌کنند چون پس از کلی وقت صرف کردن و درجا زدن و بی‌ثمری حالا ناگهان قدرتمند شده‌اند. آنها خیلی خیلی خوب هستند و هنوز نمی‌دانیم چقدر می‌توانند خوب باشند. حالا که آنها در میانه‌ی نوعی تغییر ماورایی هستند می‌شود حدس‌های قشنگی زد. آنها بهترین تیم لیگ بسکتبال NBA نیستند ولی احتمالا جذاب‌ترین آن باشند –قطعا رازآمیزترینِ آن که هستند.
و اینها همه به‌خاطر جفت شدن درست چند نفر است. جیانیس آنته توکومپو بالاخره یک مربی درست‌حسابی به دست آورده. مایک بودنهولزر هم بالاخره تیم رویایی خود را پیدا کرده است. کریس میدلتون و ملکوم بروگدان طوری بازی می‌کنند که هیچ‌وقت بازی نکرده‌اند. این تجربه‌ی وجدآور تازه دارد خودش را نشان می‌دهد. در این لحظه نکته آن است که در میلواکی باکس همه دارند طوری پیشرفت می‌کنند که هیچکس انتظارش را نداشت.
منبع: basketball.realgm.com
با بسکتفا، بهترین سایت خبری بسکتبال، دانش بسکتبالی خود را به‌روز نگه دارید.
